Natuurlijk: de realiteit is vaak complex en bijna nooit ideaal. Maar toch houden wij van het schetsen van een ideale situatie. Omdat een helder toekomstbeeld helpt om richting te geven. Dus stel je eens voor... Dat je verantwoordelijk bent voor jeugdzorg in jouw gemeente en jongeren structureel wil betrekken. Je hebt met jeugdzorgpartners én jongerenorganisaties afspraken gemaakt: signalen van jongeren worden serieus genomen, opgevolgd en teruggekoppeld. En er is een contactpersoon met mandaat binnen elke betrokken organisatie om deze signalen te vertalen naar actie. Samen vormen jullie een ecosysteem: jullie weten allemaal dat jullie elkaar nodig hebben om de jongeren voor wie jullie er zijn zo optimaal mogelijk voor te bereiden op hun toekomst.
Dan kloppen een jeugdzorgaanbieder en jongerenwerker bij je aan. Jongeren die bijna 18 worden, ervaren enorme stress. Ze vrezen hun zorgplek te verliezen en kiezen uit wanhoop voor onzekere alternatieven zoals een stage in het buitenland, een kraakpand of samenwonen terwijl ze daar eigenlijk nog niet aan toe zijn. Simpelweg omdat ze geen andere opties zien.
Als ecosysteem hebben jullie een deal met elkaar.
Werkt iets niet? Is er iets uit balans? Ondervinden jongeren schadelijke gevolgen? Dan moeten jullie gezamenlijk in actie komen. Een jongerenorganisatie start een project waarin jongeren, beleidsadviseurs en uitvoerders samen oplossingen bedenken. Er is budget om jongeren passend te waarderen (wat dus bijna altijd iets anders betekent dan een VVV-bon!). En de werkvormen zijn uitdagend en inspirerend, voor professionals én de jongeren.
Dan zou het zo maar kunnen dat er vanuit de jongeren een emotioneel betoog komt.
Waarom moet ik weg van de plek waar ik me fijn voel?
Waarom moet ik wennen aan een nieuwe begeleider terwijl ik al zo weinig vertrouwen heb in mensen?
Wat mogen wij kosten?
Wat is onze toekomst waard?
En hoeveel zouden wij kunnen bijdragen als we niet hoeven te overleven, maar ook gewoon kunnen leven?
Dat betoog raakt jullie.
Stel nou dat een van de teamleden dan suggereert dat verlengde jeugdzorg misschien standaard toegepast moet worden tenzij jongeren en hun hulpverlener aangeven dat het niet nodig is. Dus in plaats van dat je als jongere en hulpverlener door allerlei bureaucratische hoepels moet om verlengde jeugdzorg te krijgen. Besloten wordt dat dit een perfecte proef is om te onderzoeken wat dit oplevert én kost.
Het resultaat?
Jongeren hoeven niet meer te bewijzen dat ze verlengde jeugdzorg nodig hebben, maar krijgen die standaard totdat hun basis op orde is. De wethouder moet bezuinigen, maar door open te zijn over deze uitdaging ontstaat een nieuw idee: verlengde jeugdzorg als norm, tenzij het niet nodig is – mét onderzoek naar de maatschappelijke impact. Misschien eerst iets meer uitgaven, maar zeer waarschijnlijk op de lange termijn een flinke maatschappelijke besparing. Wat we hieruit kunnen leren over de ingrediënten voor een werkend ecosysteem:
De overheid is toegankelijk en luistert naar jongeren.
Beleidsadviseurs hebben mandaat om actie te ondernemen.
Jongerenorganisaties krijgen de middelen en ruimte om bij te dragen.
Professionals en jongeren werken gelijkwaardig samen.
Transparantie leidt tot collectieve oplossingen.
Er wordt niet alleen gepraat over verandering; maar er worden ook echt dingen gedaan.
Iedereen voelt zich gewaardeerd en betrokken.
Het beleid sluit echt aan bij de behoeften van jongeren.
Hoe je een dergelijk ecosysteem opzet? Dat laten we je in onze volgende blog zien.
Meer weten? Of hulp nodig?
Wij helpen je graag. Wij zijn Jimmy's: experts in het vormgeven van betekenisvolle jongerenparticipatie. Wij helpen overheden en organisaties gelijkwaardig en betekenisvol samen te werken met jongeren. Alleen dan kom je tot beleid dat in de praktijk werkt.
Meer weten? Bel of mail dan met Fanny Koerts ☎️ 06 - 28 26 80 79 ✉️fanny@jimmys.net